Wystąpiły prawdziwe ale dające się jakoś wytłumaczyć paradoksy. I chyba raczej optymistyczne.
Po pierwsze, Dudę wybrali młodzi Polacy, którzy już dawno nie widzą dla siebie szans w Ojczyźnie. Bez względu na to, czy się kształcą czy też nie, czy mają jakieś sensowne zatrudnienie - co jest rzadkością - czy też nie. Stopniowo uswiadomili sobie, że nie jest to kraj dla nich, że, jak się to mawia dosadnie, jakkolwiek się obrócą - "zawsze z tyłu d..a", i to zawsze bita i kopana...
Po drugie, na Dudę postawił plebs, "proletariat" i "prekariat", ludzie na śmieciowych umowach, których los uzależniony jest od dobrej woli ich "panów", lepszych i - częściej - gorszych. Po 20 kilku latach dotarło do nich, że żyją w "pańskiej Polsce", o której przyszłość walczyli kiedyś ich "prości" rodzice, a w której znów najlepiej urządzili się ci, którym i poprzednio było dobrze.
Po trzecie, Dudę poparli ci, którzy tworzą tzw. "głęboką, prawdziwą Polskę", Polacy z prowincji, związani z Kościołem i polską tradycją. Francuzi nazywają to "la France profonde", Rosjanie - "głubinką". Z coraz większym trudem - i z narastającą wrogością - znoszą oni "okupację tzw. europejczyków", traktujących tych naszych "tubylców" pogardliwie, po pańsku, z góry i na dystans, tak jak kolonizatorzy traktowali wszelkich kolorowych...
Trzeba przyznać, że niełatwe zadanie będzie miał nowy Prezydent, Andrzej Duda, jeśli podejmie dzieło uobywatelnienia tych "polskich Murzynów", podniesienia ich do poziomu godnego prawdziwych obywateli Rzeczypospolitej, z którego strącali ich przez długie dziesięciolecia władcy, medianci i komedianci PRL i III Rzeczpospolitej!
